Kryon Spiritualiteit:
Een Cursus in Liefde – Boek 2.

Barbara Bessen / 14 augustus 2015
Vertaald uit het Duits door Henk Steur

De universele Geest – De Bron van alle Zijn – Deel 56.

Het Persoonlijkheidszelf – deel 4.

Ik wil nu naar een interessant thema gaan: De belevenissen en ontmoetingen in de tijd voor de geboorte en de eerste tijd daarna zijn belangrijk voor het verdere leven van de mens.

Dit weten psychologen en daarom wijden zij hun aandacht daar ook vaak aan.

Ieder mens heeft deze ervaringen en is in deze fase ook zeer bewust met zijn geestelijke leiders verbonden. Dit is jullie zeker goed bekend, misschien herinneren jullie je deze verbinding nog wel.

En in de oefening van vorige week, toen jullie teruggingen naar de moederbuik, hebben jullie gemerkt dat er een contact was dat jullie raad gaf om beter om te kunnen gaan met het donker om je heen.

Misschien hebben jullie leiders jullie veel verteld over de volgende stappen in jullie aarde-ervaringen. Tijdens de geboorte waren zij erbij en hielpen jullie om de geboorteschok te verwerken.

Toen jullie klein waren hebben zij naast jullie wieg gestaan en hebben toegefluisterd: “Wij zijn er altijd als jij ons nodig hebt, vergeet ons niet. Wij blijven in verbinding.”

Bij het spelen in de zandbak hebben zij jullie geholpen het kasteel te bouwen en bij de eerste tranen omdat iemand iets van jullie had weggenomen, of als jullie moeder je even alleen had gelaten, hebben zij jullie getroost.

Toch zouden zij niet in het spectrum van jullie ervaringen ingrijpen, zoals zij dit ook nu niet doen. Zij hebben jullie alleen gesteund.

De eerste ervaringen en die van de kleutertijd zijn gedeeltelijk gepland en deels aan de vrije wil van mensen onderworpen.

Een bepaalde beslissingsspeelruimte was en is er, maar jullie zullen alle ervaringen doorleven die jullie zelf hebben samengesteld.

Waarom ik daar zo duidelijk op wijs?

Ik doe dit omdat vele mensen, ook de psychologen, altijd nog naar het schuldgevoel gaan. Zij zeggen: “Als de moeder of een ander persoon zich niet zo zou hebben gedragen, zou dit niet gebeuren. Waarom heeft zij niet opgepast?”

Misschien hebben jullie een flink lichamelijk letsel of een ongeluk gehad dat zichtbare of onzichtbare littekens heeft achtergelaten. Of hebben jullie in de buik van je moeder en als klein kind weinig liefde en geborgenheid gekend.

Wie willen jullie daar de schuld van geven?

Je vader, omdat hij zich niet genoeg om jullie bekommerde en je moeder verliet? Jullie hebben zelf deze familie uitgezocht. Jullie hebben de plannen voor dit leven duidelijk gekozen. Zij boden jullie precies de vereisten die jullie nodig hadden.

Ik verzoek jullie om even te stoppen en hierover na te denken. Het is soms veel zwaarder om iets los te laten dan om schuldgevoelens te voeden.

Ook sommige gedragingen die op deze oude wonden stoelen, krijgen dan een andere zwaarte.

In de volgende bijdrage – deel 5 van Zielendeel – Incarnatie – Dualiteit – gaat het hierom. Willen jullie alles wat in deze fase van je leven niet harmonisch was in je rugzak bekijken en het dan loslaten?

Ik wens jullie veel vreugde.

Jullie, Barbara Bessen