Interview met Lee Carroll 1

By Ron McCray

8 augustus 2000
Vertaald uit het Engels door Henk Steur

Bij iedereen die de woorden heeft gelezen of gehoord: “Gegroet, lieve mensen, Ik Ben Kryon van de magnetische dienst….” is de naam Lee Carroll bekend. Als kanaal voor Kryon heeft Lee ons krachtige en dringende boodschappen gebracht van de “magnetische meester” in meer dan elf jaar en zeven boeken (het achtste onderweg) en honderden live channelings over de hele wereld.

Ik interviewde Lee op de 11^e juli om 11 uur ’s morgens! Wat een gunstige combinatie van cijfers was dit voor de eer om te kunnen spreken met deze prachtige, royale ziel. Lee begon Kryon te channelen nadat hij “schoppend en schreeuwend”, zoals hij zegt, naar het aanvaarden van dit contract werd getrokken. Om Lee te interviewen was een speciale en pikante eer voor mij omdat Lee’s eerste boek, de Eindtijden mij als eerste op het bewuste pad van spirituele evolutie bracht.

In dit interview beantwoordt Lee vele vragen over zijn rol als kanaal voor Kryon, over wat wij de komende jaren kunnen verwachten en geeft hij commentaar op het prachtige boek: De Indigokinderen, dat hij samen schreef met Jan Tober. En Lee zorgt voor een speciale boodschap voor de lezers van PlanetLightworker. Veel plezier!. 

Vraag: Hoe werd jij het kanaal voor Kryon?

Lee: 27 jaar, geluidstechnicus en het laatste wat ik ooit wilde doen was spreken met geesten. Mijn vrouw uit die tijd, Jan Tober, die nu mijn spirituele partner is – Dertien, veertien jaar geleden nam zij mij, met tegenzin, mee naar een channeler, mij, die daar niets mee had. Deze man gaf mij informatie. Drie jaar later deden wij dit nogmaals bij een andere man, een ziener en ook daar ging ik heen. Beide keren deed ik het voor haar, niet voor mij. Het was voor haar verjaardag, of zoiets. Op een avond begon ik na te denken over wat er was gezegd en mijn technisch brein kon er geen chocola van maken omdat ik denk dat zij hetzelfde zeiden. Ik zocht dus de tape van de man van drie jaar geleden en bemerkte dat op de tape werd gezegd dat er een magnetische meester was die probeerde contact te maken en ik heb die tape nog steeds – hij is bij Frank Alper die in Phoenix woont.

De ander zei dat er een energie rondom mij was en hij noemde zijn naam en spelde: Kryon. Het moeilijke was voor mij dat twee mannen die in leeftijd veertig jaar scheelden met een tussentijd van drie jaar mij dezelfde boodschap gaven.

Ik geloofde er toen helemaal niets van. Het leek mij helemaal niet logisch. Ik moest er naartoe gaan vanwege het feit dat mijn persoonlijkheid overal balans in wil hebben, overal evenwicht in wil hebben, het linkerdeel van mijn hersenen dat wil dat alles compleet is. Ik ging onderzoeken wat het zou kunnen zijn. Ik stond perplex over enkele realiteiten en waarheden die ik niet kon verklaren. Degenen van jullie die van niets weten en een boek van mij zouden lezen en waarschijnlijk helemaal niets over mij weten moeten begrijpen dat tussen 1989 en 1993 het boek werd geschreven in 1989 en werd gepubliceerd in 1993, er was een vierjarig onderzoek dat zeer moeilijk voor mij was. Ik ging door met onderzoeken. Het eerste wat ik dacht bij channeling was dat ik het verzon. Ik moest informatie krijgen die ik onmogelijk kon weten. Ik moest het bevestigd krijgen door allerlei soorten mensen. Steeds als ik om bevestiging vroeg hoopte ik van binnen dat zij zouden zeggen dat ik mij met mijn gewone werk bezig moest houden omdat ik bang was om als zonderling, vreemd en griezelig te worden bekeken.

Om deze vraag af te ronden, dit was geen momentopname, geen flits, dit vereiste onderzoek nadat het eerste interview met Kryon was gepresenteerd en ik had de keuze om mijn technische hoed op te houden of niet. Maar wat ik ontdekte was dat ik geen keuze hoefde te maken. Uiteindelijk ontdekte ik dat het technische deel van mij ook helemaal actief was en ik helemaal geen logica of redenen, of mijn geestelijke gezondheid hoefde weg te geven. Wat ik ontdekte was dat ik veel groter was dan ik dacht en dat het was wat Kryon mij wilde leren voordat het boek ooit uit zou komen. Ik kon leven met de integriteit daarvan en in 1993 kwam het boek uit. Om een lang verhaal kort te maken: ik versmolt en de technicus en de griezelige figuur zijn nu een en dezelfde.

Vraag: Komt er een tijd waarin Kryon niet langer geassocieerd is met de Aarde?

Lee: Kryon is hier altijd geweest en zal hier altijd blijven.

Vraag: Wat is de missie van Kryon?

Lee: De Kryon-groep herlijnt de magnetische rasters van de Aarde en die missie is in 2002 voltooid. Er is veel fysiek bewijs om dit te onderbouwen. De magnetische rasters zijn de laatste tien jaar meer verhoogd dan in de voorgaande negentig jaren. De Jeppeson Company uit Denver, Colorado heeft het druk met het hernummeren van luchtfoto’s en startbanen. Kryon’s belangrijkste missie bestaat uit het verstrekken van informatie.

Vraag: Hoe is het voor jou persoonlijk om kanaal voor Kryon te zijn?

Lee: Wij zijn zo versmolten dat het voelt alsof wij een entiteit zijn als ik channel.

Vraag: Als jij channelt ben jij je dan bewust van wat er om je heen gebeurt?

Lee: Ja, ik ben mij overal van bewust. In het begin toen ik zelf de channelings op tape zette, stond de taperecorder naast mijn stoel. Ik kon de “klik” horen als de tape omgedraaid moest worden. Kryon stopte dan en ik kon de band omdraaien.

Vraag: Hoeveel boeken heb jij geschreven? Hoeveel meer komen er nog?

Lee: Het achtste Kryon-boek (Het merkpunt voorbij) wordt uitgegeven in augustus. Jan en ik schreven De Indigokinderen samen en het heeft alle vorige boeken overtroffen. Er zullen Kryon-boeken worden geschreven zolang hij iets heeft te vertellen. Het Indigo-boek meegeteld zijn er negen boeken in totaal.

Vraag: Wat was de meest memorabele gebeurtenis met betrekking tot jouw werk met Kryon?

Lee: Dit is voor mij een van de makkelijkst te beantwoorden vragen omdat Jan en ik het eens zijn. Het was toen wij voor het eerst naar Frankrijk gingen. Sinds die tijd hebben wij daar met duizenden mensen gesproken. Maar dit was toen wij in een stadje in het zuiden van Frankrijk waren, Périgueux en de bijeenkomst was in een enorme vliegtuighangar waar 1100 mensen waren gekomen. Wij waren geschokt en verrast maar wat zich ontwikkelde was een zeer ontvankelijk publiek zoals wij het nog nooit in Amerika hadden gezien. Als je begrijpt wat Toning is, toen het publiek daarmee eenmaal bezig was, konden wij hen niet meer laten stoppen. Het ging maar door en door en het klonk heel luid, het was bijna alsof zij schreeuwden. In Close Encounters of the Third Kind deed Steven Spielberg dit ook. Ik denk dat het in India was dat duidenden mensen samen allemaal bezig waren met zingen en toning. Hetzelfde gebeurde in Périgieux: het was niet gewoon maar toning; zij schreeuwden de noten. Toen wij hen uiteindelijk gekalmeerd hadden was het verbazingwekkend, wij wisten niet wat wij moesten zeggen. Het was aan het eind van de channeling. Wij zeiden de Fransen gedag. Wij vatten alles samen. Jan zong haar lied enzovoorts. Wij zaten daar gewoon en keken naar hen en en zij keken naar ons. En wat er gebeurde was dat zij daar zaten, wij daar zaten en zelfs aan de tolken vroegen of zij het goed hadden vertaald. Zij zeiden: “Oh, ja”. De mensen begonnnen hun liederen naar ons te zingen. Het hele publiek kende alle liederen in het Frans en zongen hen voor ons. Het was zeer ontroerend, zeer ontroerend. Dit was onze introductie in Europa. Is het een wonder dat wij terug zijn gegaan? Wij zijn daar zo goed ontvangen, zo geliefd.

Wordt vervolgd