Live Kryon Channeling:
Kryon Berlijn Tour. 5.

Hoe groot(s) kan Vergeving zijn?

  17 september 2019 / Lee Carroll
Vertaald uit het Engels vanaf de audio door Henk Steur

Gegroet, lieve vrienden, Ik Ben Kryon van de Magnetische Dienst

Dit is de vijfde boodschap uit Duitsland en het thema van vandaag is vergeving. Het onderwerp gaat ook over een 30-jarige viering van het einde van een grote kwestie en het begin, een reünie die het vallen van de muur viert en dit was iets – een joker – wat de planeet niet verwachtte.

Ik wil het hebben over vergeving en ik zou jullie willen vertellen wat vergeving werkelijk is. Ik wil jullie on-vergeeflijkheid beschrijven. Ik wil jullie het tegenovergestelde van vergeving beschrijven. Hier is het uitgangspunt van deze boodschap. Het is een vraag. Hoe groot(s) kan vergeving zijn? Kan een mens zijn cultuur vergeven? Of de geschiedenis waaraan hij zelf heeft meegedaan of er slachtoffer van was….iets dat verder gaat dan alleen maar een ander vergeven? Er zijn vele boeken geschreven over Berlijn. Over Oost Duitsland, en wat er werkelijk gebeurde en waarom dit zo was. Dit leek de trekker te zijn voor de koude oorlog die toen heel erg aanwezig was. Het waren twee supermachten die zich hier wilden testen….alles midden in het hart van Berlijn. Er waren vragen over het waarom de Sovjet Unie het hier voor zo lang heeft bezet….zoveel boeken….over de persoonlijkheden….over wat de oorlog had gebracht, over de politiek en de geallieerden aan beide zijden….maar de reden….de echte reden….niet kunnen vergeven….wraak…maar hoofdzakelijk niet willen vergeven….bijna een halve eeuw lang! Denk daar eens aan.

Hoe ziet dit eruit: Niet vergeven schept lijden. Het is het zaad van zijn eigen neergang. Als jullie een individuele mens hebben die niet vergeeft schept die mens ziekte bij zichzelf. Zo’n onopgelost conflict gebruikt veel energie. Kennen jullie mensen die zeggen: “Dit zal ik nooit vergeven, nooit?” Zij zijn de mensen die eerder zullen overlijden dan jullie want hun niet-vergeven schept een energie die geen oplossing biedt en het lichaam reageert daarop, zelfs tot de dood toe. Zo ziet niet-vergeven eruit! Je zou kunnen zeggen dat de hele kwestie van Oost Berlijn helemaal over niet vergeven ging.

Nu wil ik jullie vergeving tonen en dit kan jullie verrassen. Ik wil twee echte scenario’s beschrijven. Een waarvan jullie misschien hebben gehoord en van de andere was mijn partner getuige. Laat mij jullie een verhaal vertellen. Twee mensen ontmoeten elkaar in een huis en zij zijn beiden meer dan negentig jaar oud. Een van hen zit in een rolstoel. Laat mij jullie het verhaal van die man vertellen. Vlak na de oorlog in 1948 werd hij een Oost Duitse schildwacht in Berlijn. Hij deed alles wat de Oost Duitse schildwachten deden….hij was een Oost Berlijner. Hij was daar niet geboren maar hij leefde daar het grootste deel van zijn leven. Hij vertrok dertig jaar geleden en ging terug naar een land dat hij niet eens herkende omdat hij daar niet had gewoond.

De andere man, de man in de rolstoel, was een Duitser, gevangen genomen in Oost Duitsland, zoals zovelen in die tijd. Ook hij was een Berlijner. Zijn moeder was aan de andere kant van de muur. Hij was gevangen zonder familie in de buurt, zoals zo vele anderen. Hij kon door de ramen van de huizen, over de muur, zijn moeder zien, totdat ook dat onmogelijk werd gemaakt. Hij kreeg jarenlang brieven van liefde van haar en natuurlijk was hij er bij verjaardagen en feestdagen er niet bij tot de boodschappen op een dag ophielden en hij van zijn broer de boodschap kreeg dat zij was overleden. Hij was beroofd van deze relatie.

De beide mannen keken elkaar aan – met hun ruim negentig jaren – in een kamer….en dan omarmen zij elkaar en houden elkaar stevig vast en twee zeer trotse mannen begonnen te huilen. Zij vergeven elkaar! Zij vergeven elkaar voor een geschiedenis waarin zij schijnbaar gevangen zaten en waarin zij hun best deden om te doen wat hen werd verteld en zij vergaven hun culturen en elkaar en alles wat er was gebeurd. Zij gingen beiden weg van deze ontmoeting….gezond….negentig jaar oud! (Kryon lacht) Heel gezond omdat zij wisten dat zij gewonnen hadden. Is het mogelijk dat dit is gebeurd?

Ik wil jullie vertellen over degene waar mijn partner getuige van is geweest en die hij nooit meer zal vergeten. Op zevenjarige leeftijd ging hij naar de Navajo-indianen, lang voordat er ook maar iets esoterisch in zijn leven was geweest. Toen hij daar kwam huilde hij. Hij was samen met zijn zus en die weet dit gewoon aan de pubertijd, maar hij voelde zich thuis. Ik heb mijn partner verteld dat hij een Lemurier was….hij was geen vrouw. Zij hadden hem geen naam gegeven in Lemurie omdat hij niet zo belangrijk was, maar hij was een van degenen zoals jullie, die voor de sterrenmoeders zaten. Terugkeren naar Hawaii herinnerde hem vanuit zijn Akasha dat hij hier eerder was geweest en tientallen jaren later, toen hij ontwaakte, wist hij waarom hij zich in Hawaii altijd zo anders voelde. Door de jaren heen hield hij ervan om Pearl Harbour te bezoeken, dit was vanuit de geschiedenis heel beroemd want dit vertegenwoordigde het begin van de Tweede Wereldoorlog in de Grote Oceaan. Er was een dag waarop men een nieuw herdenkingsmonument onthulde in Pearl Harbour, mooi en wit, werd dit boven het gezonken schip “Arizona” geplaatst. Men had dit nooit gelicht omdat dit bijna als een begraafplaats was. Er waren daar nog steeds mensen die hun leven verloren hadden en hij kon nauwelijks wachten om dit nieuwe gedenkteken te bezoeken en hij nam een shuttleboot daar naartoe. Dit is de manier waarop toeristen daar ook vandaag de dag nog naartoe gaan. Hij ging van boord en er was een menigte. Er waren vele mensen die rondkeken en het gedenkteken vierden….zij vierden het nieuwe hiervan en de schoonheid ter ere van degenen die daar hun leven verloren. Hij keek om zich heen en zag een groep Japanners….hij wist dat dit een groep was omdat hun shirts dezelfde kleur hadden. Er waren ook veel Japanse burgers op Hawaii, maar dit waren toeristen uit Japan. Hij kon het zien, er was een gids bij en zij kwamen allen uit dezelfde plaats. Er was een man die steeds naar hem keek. Hoe zouden zij reageren op dit gedenkteken? Waarom waren zij daar? De namen van alle omgekomenen bij de aanval waren op de muur geschreven en men kon deze muur niet aanraken waar dit bij sommige andere gedenktekens wel kan. Mijn partner keek naar deze oudere man die zijn hand omhoog hief en elke naam scheen te lezen. Hij sprak geen Engels maar hij kon de namen zien. Hij bracht daar lange tijd door en men kon zien dat de man huilde.

Mijn partner dacht dat de man er was om zich te verontschuldigen en toen zag hij zijn shirt en hij zag de Japanse naam van de stad waar hij vandaan kwam en daaronder de naam in het Engels….Hiroshima!!! Mijn partner moest gaan zitten en hij realiseerde zich wat er gebeurde….volkomen vergeving voor een donkere tijd met wat culturen elkaar hadden aangedaan. Volkomen vergeving voor de beide culturen. Hij…was verder gegaan en mijn partner had geen idee waar hij doorheen was gegaan en hij was daar om te vieren….met vergeving!

Lieve mensen, dit is het geheim…naar een andere cultuur kijken en die kunnen begrijpen. Lang voordat die oorlog ontstond hadden jullie een samenwerking met het Veld, met compassie, met vrede en begrip voor anderen.

Dit is wat hij zag!

Ik vertel jullie dit zodat jullie weten waarom wij hier vandaag staan en zitten….omdat wij verder gaan.

En zo is het.

Kryon