Live Kryon Channeling 203:
McCloud, Californië

Wo en de Muziek

29 juni 2019/Lee Carroll
Vertaald uit het Engels door Henk Steur

Om de lezer te helpen is deze channeling bewerkt (door Lee en Kryon) om een nog helderder begrip te kunnen krijgen. Soms zit er energie in de live channeling die door woorden op papier niet tot uitdrukking kan worden gebracht. Veel plezier met deze verbeterde boodschap die werd gebracht in McCloud, Californië.

Gegroet, geliefden, Ik Ben Kryon van de magnetische dienst.

Af en toe geven wij jullie een parabel, een allegorie. Dit is precies wat wij nu ook weer willen doen en als wij dit doen gebruiken wij steeds dezelfde persoon en de naam is Wo. Wo is geen man en geen vrouw en hoewel hij geslachtsloos is en omdat  jullie taal niet direct geschikt is om over een geslachtsloos persoon te schrijven, zullen wij Wo in dit verhaal als een “hij” beschouwen.

Ik wil jullie over deze man vertellen en wat er met hem gebeurde. Wij beginnen met wie hij is. Wo is een man die in een kleine stad woont. Het was niet zo klein als het stadje waar jullie nu in zijn, (McCloud, CA), (gelach) Het was een kleine stad die door bossen werd omgeven.

Wo voelde niet dat hij deel moest uitmaken van een religie. In feite had hij eerder besloten dat hij niet echt van de kerk hield. Hij voelde liefde en hij wist van de integriteit van velen die wel naar de kerk gingen, maar dit was niets voor hem. Voor hem ging het allemaal om de natuur. Wo was spiritueel verbonden met de Aarde en als anderen op zondag naar de dienst gingen, maakte Wo een wandeling in de bossen. Al eerder realiseerde Wo zich de heiligheid van de valleien en de meren en de stroompjes, de dieren en de bomen, en dit was zijn manier om te aanbidden.

Hij voelde dat hij het land tegen zich kon horen spreken als hij de deur uit ging. Dit is dus Wo en nu weten jullie voldoende over hem voor wat er in dit verhaal gebeurde.

Velen van jullie hebben levendige dromen gehad of, misschien, bepaalde visioenen en dit is wat er met Wo gebeurde. Op een nacht, toen Wo diep in slaap was had hij iets dat een visioen kon worden genoemd. Het was zo echt! In Wo’s gevoel ging het nog verder dan echt. Ik wil jullie zo goed mogelijk vertellen wat hij voelde maar alles wat ik zeg komt daarbij niet in de buurt. Jullie zouden Wo moeten zijn om het echt te kunnen voelen.

Wo hoorde de muziek. Lieve mensen, wat Wo hoorde en ervoer was onbeschrijflijk. Hij hoorde muziek die zo perfect en prachtig was dat dit verder ging dan alles wat hij ooit had gehoord als mens op Aarde. Er was niets wat daarmee vergeleken kon worden. De beelden die hij in zijn geest zag en de geluiden die hij hoorde waren perfect en schitterend.

Nu zouden jullie kunnen vragen: “Wat voor soort muziek was het” Dit was niet te zeggen. Het was niet klassiek of populair. Het had geen classificatie. Het WAS gewoon en het bevatte alle instrumenten waar hij ooit van had gehoord, het werd perfect gespeeld en met een opeenvolging die melodieën schiep die heroïsch en romantisch tegelijk waren. Hij kon het niet geloven. Het was bijna alsof Wo in zwart en wit was en opeens in kleuren hoorde.

Wo koesterde zich in dit heerlijke visioen. Hij kon zich zoiets in het echte leven niet voorstellen, maar het was er en hij hoorde het. Wo realiseerde zich al snel dat hij het feitelijk niet hoorde maar het in elke aparte cel voelde Het was de mooiste muziek die hij ooit had gehoord – niet te definiëren – en toch perfect – en toen werd hij wakker. Hij realiseerde zich dat zijn kussen nat was. Hij had gehuild omdat het visioen zo mooi was. Hij had in zijn visioen een plaats bezocht die heilig was en hij geen idee waarom dit gebeurde.

Wo geloofde dat er tekenen waren van Spirit met dingen die er waren om hem te helpen in zijn leven. Hij had dit in het verleden in de bossen gemerkt waar hij naartoe ging en intuïtieve ideeën kreeg. Wo dacht bij zichzelf: “Misschien is dit een teken dat ik iets met muziek moet gaan doen? Misschien is dit inderdaad de instructie. Toch heb ik nooit echt belangstelling gehad voor het optreden met muziek of wat dan ook.”

Wo ging naar buiten en ontdekte, synchronistisch,  dat er in de stad een oproep was voor koorleden. Hij dacht: “Dit is het. Ik word geacht ergens aan mee te doen. Ik word geacht om lid van het koor te worden!” Hij ging dus voor een test en werd teleurgesteld. Zij vertelden hem, in alle liefde en compassie: “Wo, jij kunt niet bij dit koor om drie redenen. Nummer een, jij kunt geen wijs houden. Nummer twee: jij hebt geen idee wat een toonhoogte is. En nummer drie: jouw stem klinkt als nagels op een schoolbord.” Het koor was het dus niet!

Wo wist niet welke kant hij op moest gaan en toch realiseerde hij zich op de een of andere manier dat dat dit een oproep was om in actie te komen betreffende zijn manier van denken. En toen gebeurde het weer! Het visioen herhaalde zich. Hij had erom gevraagd. Hij had gezegd: “Lieve Spirit, dit was een verbazingwekkende ervaring en ik weet niet waar die over ging, maar laat mij dit nog eens meemaken.” Hij kreeg het. Hij kreeg het op dezelfde manier, alleen duurde het deze keer zelfs langer. Deze keer voelde het alsof hij er middenin was. Het was alsof hij midden in het orkest stond of dat hij zich binnenin een gitaar bevond terwijl daarop werd gespeeld. Hij kon de snaren horen trillen met zo’n perfectie dat hij moest huilen van vreugde over wat hij voelde en ervoer. Een musicus zou zeggen dat hij was omsloten en dat het perfect was. Wo bleef in dit visioen en bezweek bijna onder deze ervaring. Dit was de meest verbazingwekkende ervaring die hij ooit had gehad….ooit! Toen werd hij wakker. Hij zei: “Spirit, dit moet iets betekenen. Dit MOET iets betekenen! Jij kunt mij niet meenemen naar een plaats waar ik dit kan horen en waar ik hiervan kan genieten zonder dat het iets te betekenen heeft.”

Wo wandelt in het bos en door de weilanden en hij zocht ook daar naar antwoorden. Dit was altijd een plaats waar hij goede intuïtie had, en hij had gelijk want zijn intuïtie om naar het woud te gaan bracht hem naar een open plek, een weide die prachtig was. De zon scheen, het gras was extra groen en er was een mooie vrouw die in de boomloze weide zat. Om haar heen zaten jonge studenten en ook zij zagen er prachtig uit.

Mo kon zeggen dat deze vrouw op leeftijd was en er toch mooi uitzag en zij onderwees iets. Haar studenten zagen er allemaal fris uit. Bijna alsof zij allen van dezelfde school kwamen en dezelfde leeftijd hadden. Wo was even stil en hij realiseerde zich iets. Hij kon haar luid en duidelijk horen. Hoe ver hij ook bij haar vandaan was, hij kon haar luid en duidelijk horen. Het was net alsof de wind haar stem recht naar zijn oren droeg.

Wo kwam een beetje dichterbij en er kwam geen reactie van haar. De vrouw stopte niet met lesgeven en de studenten keken niet om zich heen en dus ging Wo op de grond zitten en luisterde naar wat de vrouw de kinderen leerde. Toen vertelde zij iets dat bij hem een reactie teweeg bracht. Zij zei de woorden: “Jij werd prachtig geboren!” Dit was iets waar Wo nooit over had nagedacht en hij had dit ook nooit gehoord. Mensen zien zichzelf niet zo snel als prachtig! Mensen geloven op hun best dat zij adequaat zijn, maar nooit geweldig. Het was geen algemene beschrijving die hij over de mensheid ooit had gehoord. Haar stem was verbazingwekkend. Hij kon daar lange tijd zitten en luisteren. Toen draaide zij zich naar hem om en zei: “Wo, waarom kom jij niet wat dichterbij?” Hij was verbaasd.

Wo was ervan ondersteboven dat zij zijn naam kende! Misschien was zij eerder in de stad geweest en kende Wo? Wo stond bekend om zijn houtsnijwerk en hij was daar goed in. Hij had een leuke baan, hij was blij en tevreden. Misschien had zij zijn naam ergens gezien? “Ik weet zeker dat dit zo is” overdacht Wo. Maar hij was nieuwsgierig en hij liep verder.

Wo ging naar voren en ging vlak voor haar zitten en zij sprak direct tegen hem: “Wo, wil jij mij een vraag stellen?” Wo antwoordde: “Ja, graag!”

Toen vertelde zij hem: “Goed, maar jij moet wel de regels kennen – en dit zijn zij. Jij kunt maar een vraag stellen, maar ik mag er ook een stellen als antwoord. Zo moet het gaan!”

Wo stelde zijn vraag: “Wie ben jij?”

“Ik ben een wijze” zei zij. “Ik ben een bewaarder van wijsheid. Ik ben iemand die jou de waarheid kan vertellen op elke vraag die jij zou willen stellen. Zo ben ik. Wo, nu is het mijn beurt om jou een vraag te stellen.”

Wo zette zich schrap en was er klaar voor, dat wil zeggen: Hij dacht dat hij er klaar voor was, maar de vraag die zij stelde had hij niet verwacht.

Zij keek hem aan en zei: “Wo, heb jij de muziek gehoord?” Dat kwam aan als een donderslag bij heldere hemel. Wo stamelde direct: “Hoe weet jij dat over de muziek?” “Wo, dat is een andere vraag” antwoordde zij glimlachend. “Nu ga ik jou een andere stellen.”

“Nee, antwoord mij alsjeblieft” stamelde Wo. Hoe weet jij dit van de muziek?”

“Wo, ieder mens heeft de muziek” antwoordde zij.

Wo dacht even na. Wow, dat betekende dat alle mensen dit verbazende

visioen kon hebben en, misschien, kon ervaren wat hij had ervaren.

“Wat een onthulling. Dat is verbazingwekkend” zei hij.

“Wo, ben jij klaar voor mijn vraag?”

“Ja, Wo was er klaar voor!”

“Wo, wat wil jij vertellen” vroeg zij. Dit verraste hem. In vragende vorm vroeg zij hem om een uitspraak. Wat heb ik te zeggen? Wijzen staan erom bekend dat zij geduldig zijn en dat was zij ook. Er ging veel tijd voorbij tussen haar vraag en zijn uiteindelijke antwoord. In Wo’s geest kwamen allemaal scenario’s van integriteit en wat hij uiteindelijk wilde zeggen. Hij vroeg zich af: “Wat zou ik op dit speciale moment willen zeggen tegen een wijze die informatie over mij lijkt te hebben die ik zelf niet eens wist?

Hij wist dat hij voor iemand zat die oud en wijs was en dat zij hem de kans gaf om zijn waarheid uit te spreken en dat hij veel tijd had om zijn antwoord te geven.

De studenten zeiden niets. Dit deden zij nooit. Zij waren gewoon stil en zaten aan haar voeten. Uiteindelijk kreeg hij het idee over waar zij naar vroeg, en toen wist hij het.

Wo stond op en zei: “Wat ik wil zeggen, lieve wijze, is dit: “Ik wil meer.”

Zij glimlachte en zei: “Zo zal het zijn! Kom alsjeblieft terug en dan zal ik jou meer vertellen.”

Wo ging naar huis en was opgetogen omdat hij door synchroniciteit en intuïtie iemand had ontmoet die hem kon onderwijzen. Wat zij leerde was: “Wo, jij bent geweldig. Jij bent geweldig geboren.” Deze dingen klonken als waarheid in zijn oren en die nacht was de muziek er weer!

Deze keer kon hij andere dingen zien dan muziek. Hij zag degenen die om hem heen waren in zijn visioen en dat de muziek klonk terwijl hij aan het werk was of op straat liep. Toen zag hij de reactie van andere mensen en zij stonden stil. Zij stopten met alles en bevroren maar keken niet richting muziek alsof zij die niet echt hoorden. Maar op de een of andere manier reageerden zij erop. Zij stopten. Daar was het weer: de prachtige muziek die op de een of andere manier romantisch en heroïsch was en zij geest vervulde van trots en compassie. Weer huilde hij. Dit was te mooi om te geloven. Deze ervaring ging verder dan alles wat hij ooit zou kunnen vragen met betrekking tot schoonheid en waarheid. Denk je eens in, lieve mensen, in een positie waarin jullie opeens worden geconfronteerd met een buiten-wereldlijk geluid dat zo mooi en perfect is, maar niet kunnen snappen wat dit is. Toch is het zo mooi dat alles wat jullie willen is dit vast te houden en meer en meer en meer ervan te hebben. Toen was het afgelopen.

Wo ging terug. Hij ging terug naar de wijze. Daar was zij en zij gaf weer les en hij ging naar haar toe en werd uitgenodigd om voor haar te gaan zitten. Zij begon hem meer en meer dingen te vertellen. Het ware nieuwe en mooie waarheden. Wo werd dus langzaamaan steeds meer geleerd en toen stelde hij de vraag weer: “Wijze, vertel mij alsjeblieft meer over de muziek.”

Zij zei: “Wo, de meeste mensen begrijpen dit niet. Zij zijn als een ui die gepeld moet worden. De delen die weg-gepeld worden zijn de dingen die werden geleerd en niet helemaal correct waren. Als zij deze dingen weg-pellen onthullen zij kernwaarheden in hun eigen bewustzijn. Zij pellen de onnauwkeurige dingen weg die hen door anderen zijn verteld. Zij pellen oude gewoonten weg. Zij pellen hun angsten weg totdat zij, uiteindelijk, op een plaats komen waar zij zonder angst bij de kern-mens komen. Dan kunnen zij iets ontdekken: De Mens is de Muziek!!!

“Wo, wat wil jij zeggen?”

En Wo zei: “Ik wil meer, ik wil meer!”

Zo ging het dus met Wo. Hij ging weer naar huis en ging door met leven en werken in zijn stad. Hij realiseerde zich dat hij de muziek was. Hoe kon dat? Wo begon de muziek te horen op momenten waarop hij niet droomde of visioenen had. In feite kon hij het zo subtiel horen dat hij moest glimlachen omdat hij zich, steeds als hij dit hoorde, geweldig voelde!

Als snel realiseerde Wo zich dat hij zich inderdaad in de gitaar bevond. Hij stond echt in het spelende orkest en hij was de muziek. Het was een heroïsche muziek van waarheid die hij uitzond waar hij ook was.

Sommige mensen wilden het horen en anderen niet, maar allen stopten en voelden iets. Velen merkten dat Wo behoorlijk was veranderd. Er was een pracht in hem en waar hij ook was wist men dat dit iets heiligs was, mooi en compassievol in deze man. Hij was anders.

Al gauw zaten er mensen aan zijn voeten en luisterden, want Wo was begonnen met lesgeven: Wat betekent het om op deze Aarde te zijn en van de planeet te houden? Wat betekent het om te begrijpen dat je geweldig bent? Wat betekent het om één te worden met alles? Wat betekent het om uit te vinden dat de Schepper groter is dan jullie werd verteld? Wat betekent het dat jullie hier met een doel zijn?

Wo ging terug naar het veld voor een nieuwe ontmoeting met de Wijze. Hij wilde nog een – maar een – ontmoeting. Hij ging naar de weide  en over de heuvel naar het veld dat alleen maar uit gras bestond toen zij daar les gaf…..maar zij was weg!

In plaats van een grasveld was er een hoge, oeroude boom en rondom de boom stonden prachtige bloemen. Wo glimlachte en ging zitten.

Hij realiseerde zich wat er was gebeurd. Zelfs de wijze had een visioen gehad en de studenten waren de bloemen. Gaia had hem dit geleerd. Ik wil dat jullie onthouden wat hij vervolgens deed want het laat zijn volwassenheid zien.

Wo liep het grasveld op naar de plek waar hij altijd zat en hij zat vlak voor de boom. Hij zei tegen de boom: “Ik wil meer.” Hij kon het ruisen van wind door de bladeren horen alsof die hem antwoordden en Wo zat daar urenlang en werd onderwezen door Gaia. Hier laten wij Wo achter.

Lieve mensen, moet ik jullie echt uitleggen wat dit betekent? Ieder van jullie is geweldig en heeft een ui om te pellen. Als jullie de ongepaste dingen wegpellen verbleken de angsten voor het leven en verdwijnen. Voorgaande zienswijzen die niet correct zijn laten zich zien en integriteit en compassie gaan zich uitbreiden. Dan gaan jullie steeds beter begrijpen wie jullie zijn. Jullie beginnen het licht te zien van jullie eigen heroïsche leven en hoe prachtig jullie zijn in de ogen van de Schepper. Jullie begrijpen dat deze pracht het beeld van de Schepper is dat jullie altijd bij je dragen.

Jullie beginnen te begrijpen dat de beste dromen en visioenen niet van de engelen komen, maar van diep binnenin jezelf. Sommigen van jullie in dit publiek hebben deze ervaringen feitelijk gehad. Het verhaal gaat over zelf-bewust-zijn en over een zege over een valse realiteit die jullie laat geloven dat jullie niets zijn en dat jullie slachtoffers van deze Aarde zijn.

Het afpellen van de ui van duisternis, van oude delen, is niet zo moeilijk met jullie pracht.

Dit is het verhaal van vandaag. Het is meer dan een verhaal, lieve mensen, het is de interne muziek die jullie leven kan veranderen.

En zo is het.

KRYON