Zeven Parabels.

Nummer 2: Sarah en de Oude Schoen

Door Lee Carroll &Kryon / 18 januari 2017
Vertaald uit het Engels door Henk Steur

Sarah was een verlichte vrouw van de Nieuwe Tijd. Zij begreep hoe zij de verantwoordelijkheid voor haar leven moest nemen en dat zij de reden moest vinden over het waarom zij op deze planeet was. Sarah vroeg daarom haar gidsen over het vinden van haar “sweet spot” (de plaats waar zij was overeengekomen om te zijn) en zij gaven haar goede informatie. Zij begreep de processen en begon mede te scheppen wat zij wist dat haar passie was.

Sarah wilde deel uitmaken van de ecologie van de planeet – helpen om de Aarde en allen die daarop leven te verbeteren. En dus, door een venster van mogelijkheden was er opeens een mogelijkheid (een toeval?) waardoor zij de kans kreeg om juist dit te doen.

De mogelijkheid kwam in de vorm van een baan bij een bedrijf dat werkte met hoog-ecologische systemen – iets dat Sarah behoorlijk op-wondt en haar liet voelen dat dit voor vele mensen een verschil zou kunnen maken. Haar nieuwe baan was aan de andere kant van de stad in een comfortabel kantoor waar zij haar levensdoel zou kunnen vervullen.

“Dit is waarvoor ik hier ben” herkende zij. “Ik heb heel veel passie hiervoor.” Zij was vredig en opgetogen. Alles ging goed toen zij met haar werk begon – behalve een ding. Zie je, toen Sarah in deze incarnatie op de planeet kwam was haar een angst voor kleine plaatsen meegegeven (claustrofobie) en om bij haar werk te komen moest Sarah met de metro gaan en zij was twee keer per dag verlamd door deze ervaring.

Elke ochtend ging zij de metro in en bevroor langzaam door haar eigen angst. Zij was bang en hield zich vast met een zwetende hand en haar hart bonsde de gehele 25 minuten die de reis naar haar heerlijke baan duurde.

Na een maand sprak Sarah met haar gidsen en moest pijnlijk toegeven: “Dit werkt niet voor mij. Ik moet een andere baan vinden.”

Haar gidsen vroegen haar: “Hoe kan dat?” Heb jij deze situatie waar jij om vroeg niet mede geschapen? Is dit geen overwinning?”

“Ik kan niet doorgaan met deze baan vanwege mijn claustrofobie” antwoordde Sarah. “Het bederft mijn hele dag – twee keer – en het komt en het gaat!”

“Sarah,” stelden haar gidsen voor, “wat denk jij ervan om de angst kwijt te raken in plaats van de baan?”

“Ik weet het niet” antwoordde Sarah aarzelend. “Ik heb deze claustrofobie al 35 jaar; ik heb de baan pas een maand.” Zie je, Sarah voelde zich goed met haar angst. Net als een oude schoen was hij als een vriend – een bekend iets – iets dat er altijd was. En net als een oude schoen kon het lelijk en onvolkomen zijn, maar zij had dit al zolang meegedragen dat dit het laatste was waarvan zij voelde dat zij het zou kunnen veranderen.

LEE’S naschrift: 

Dit is een waar verhaal. Sarah is echt en haar claustrofobie, de baan en het probleem zijn echt. Het zal jullie goed doen om te weten dat Sarah haar probleem heeft aangepakt en zij tot op de dag van vandaag met vreugde en vrede in zichzelf met de metro naar haar heerlijke baan gaat. Maar er was een tijd waarin zij eraan twijfelde of dit zou kunnen gebeuren. Zij zou zeggen: “Wat? Dit psychische probleem is er altijd geweest. Hoe zou ik dit ooit kwijt kunnen raken? Dit is gewoon teveel gevraagd!”

Sarah besloot uiteindelijk dat de baan belangrijker was dan haar angst en zij merkte tot haar verbazing dat haar intentie om de claustrofobie te vermijden werd geëerd door God met bijna onmiddellijke resultaten. Net zoals haar geest een claustrofobie had geschapen, had haar geest ook de mogelijkheid om hem kwijt te raken – en zij nam de controle over deze situatie en deed dit ook precies.

Wat een concept!!!